GPRS (General Packet Radio Service) to technologia transmisji danych metodą pakietową. Polega na pakietowym przesyłaniu danych, a opłata pobierana jest za ilość przesłanych danych, a nie za czas trwania połączenia. Pakietowa transmisja danych szybko zdobyła sobie uznanie wśród użytkowników telefonii komórkowej. Na sukces usługi GPRS wpłynęło kilka czynników: koszt rozbudowy sieci o obsługę protokołu GPRS był niski, po drugie rewolucyjny sposób naliczania opłat za połączenia, po trzecie zdecydowanie szybsze, niż w przypadku standardowych połączeń, transfery danych. Cechą charakterystyczna GPRS jest przede wszystkim to, że gdy abonent posiada uaktywnioną przez operatora usługę GPRS, nie musi za każdym razem wybierać numeru, by przesłać dane. Po uruchomieniu i zalogowaniu się do sieci terminal zawsze pozostaje uruchomiony w tzw. sesji GPRS. Dzięki temu abonent może przez cały czas mieć telefon podłączony do komputera i co jakiś czas sprawdzać pocztę elektroniczną bez potrzeby łączenia się z numerem bramki. Kolejną ważną cechą jest fakt, że po zalogowaniu terminal nie zajmuje dostępnych kanałów logicznych. Sieć przeznacza na każdym kanale radiowym jedną tylko szczelinę by podtrzymać sesje GPRS-owe abonentów znajdujących się w pobliżu. Dopiero podczas przesyłania danych, udostępniane jest dynamicznie więcej kanałów logicznych, o ile zajętość kanału radiowego na to pozwala. W przypadku, gdy wolny jest jeden taki kanał, przydzielany jest w danym momencie tylko on, a jeżeli zwolniony zostanie w trakcie transmisji danych jeszcze jeden lub kilka kanałów, wtedy są one przydzielane dynamicznie do terminala, który transmituje dane. Kolejną ciekawostką jest możliwość uzyskania maksymalnej prędkości 171,2 kbit/s na jednym kanale radiowym. Udostępnione wtedy musiałyby być wszystkie szczeliny czasowe (a w jednym kanale jest ich osiem). Udostępnienie zasobów zależy tutaj tylko i wyłącznie od operatora świadczącego tego typu usługi.